Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

facilis aditu

  • 1 zugänglich

    zugänglich, a) v. Lebl, bes. v. Örtl: patens (offen). – facilis aditu od. accessu (leicht zu betreten). – pervius (gangbar, z.B. saltus cavā valle pervius: u. vas aëri minus pervium). – weniger z., difficilior aditu; minus pervius. – nicht z., s. unzugänglich. – z. sein, adiri posse; patēre, jmdm., alci (offen, nicht befestigt etc sein): auf einem und zwar auf einem schmalen Wege z. sein, unā et angustā semitā adiri: ein Ort, der nur den Priestern (nicht den Laien) z. ist, quo praeter sacerdotes adire fas non est. – z. machen, patefacere (z.B. viam: u. nostris legionibus Pontum), aperire (z.B. Britanniam tam diu clausam: u. Asiam regi). – b) v. Pers.: facilis accessu. ad quem faciles sunt aditus (zu dem man leicht Zutritt hat). – patiens alcis rei (übtr. etwas ertragend, z.B. nullius salubris consilii). – er ist z., aditus ad eum est facilis: er ist sehr z., facillimi sunt ad eum aditus: er ist nicht leicht z., aditus ad eum sunt difficiliores: er ist für alle z., eum adire possunt omnes: es ist jmd. nicht z., aditus ad alqm interclusi sunt.

    deutsch-lateinisches > zugänglich

  • 2 ersteigbar

    ersteigbar, leicht, facilis ad scaudendum (von einem Baume); facilis aditu (von einer Höhe). – schwer e., difficilis ad scaudendum (von einem Baume); aditu difficilis od. arduus (von einer Höhe). – für jmd. leicht e. sein, facilem se ad scaudendum alci praebere (von einem Baume): schwer, ascensum difficilem praebere.

    deutsch-lateinisches > ersteigbar

  • 3 aditus

    [st1]1 [-] ădĭtus, a, um: part. passé de adeo, ire.    - aditus consul, Liv.: le consul auquel on s'adresse.    - aditae solitudines, Curt.: déserts dans lesquels on s'est engagé.    - adita pericula, Ov.: périls affrontés.    - aditi libri Sibyllini, Liv.: livres de la Sibylle consultés. [st1]2 [-] ădĭtŭs, ūs, m.: a - action d'aller vers, action d'approcher, approche.    - urbes uno aditu captae, Cic. Imp. Pomp. 8: villes prises du seul fait d'approcher. b - abord, accès, permission d'approcher, droit de passage.    - aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45: les hommes n'ont pas accès dans ce sanctuaire.    - aditus ad aliquem, Cic. (aditus alicujus, Just.): accès auprès de qqn.    - huc aditum ferat, Cat.: qu'il vienne ici.    - rogare aditum, Phaedr.: demander une audience.    - regio aditum non habet, Caes.: le pays est inaccessible.    - homo rari aditūs, Liv. 24, 5: un homme rarement accessible.    - scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, Cic. Vat. 8: évidemment j'ai un caractère âpre, un abord difficile.    - aditus commendationis ad aliquem, Caes.: titre de recommandation auprès de qqn. c - entrée d'un lieu, abord, passage.    - aditus finium, Liv.: l'entrée dans un pays.    - aditus in urbem, Liv.: l'entrée dans une ville.    - duo sunt aditus in Ciliciam, Caes.: il y a deux entrées en Cilicie.    - aditus intercludere, Cic.: fermer les passages.    - aditus in illum summum ordinem, Cic. Sest. 137: l'accès dans cet ordre éminent. d - moyen d'arriver, occasion.    - aditus ad conandum, Caes.: occasion offerte pour une tentative.    - aditum religioni dare, Cic.: laisser le champ libre aux abus religieux.    - sermonis aditum habere, Caes. BG. 5: avoir la possibilité de s’entretenir.    - aditus ad multitudinem, Cic.: moyen de plaire à la foule.    - aditum commendationis habere ad aliquem, Caes. BC. 1, 74: avoir des possibilités (moyens) de recommandation auprès de qqn.    - si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10, 2: si j'ai quelque possibilité de m'employer pour tes biens.    - neque aditum neque causam postulandi justam habere? Caes. BG. 1, 43, 5: n'avoir aucun titre, aucune raison légitime pour demander.
    * * *
    [st1]1 [-] ădĭtus, a, um: part. passé de adeo, ire.    - aditus consul, Liv.: le consul auquel on s'adresse.    - aditae solitudines, Curt.: déserts dans lesquels on s'est engagé.    - adita pericula, Ov.: périls affrontés.    - aditi libri Sibyllini, Liv.: livres de la Sibylle consultés. [st1]2 [-] ădĭtŭs, ūs, m.: a - action d'aller vers, action d'approcher, approche.    - urbes uno aditu captae, Cic. Imp. Pomp. 8: villes prises du seul fait d'approcher. b - abord, accès, permission d'approcher, droit de passage.    - aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45: les hommes n'ont pas accès dans ce sanctuaire.    - aditus ad aliquem, Cic. (aditus alicujus, Just.): accès auprès de qqn.    - huc aditum ferat, Cat.: qu'il vienne ici.    - rogare aditum, Phaedr.: demander une audience.    - regio aditum non habet, Caes.: le pays est inaccessible.    - homo rari aditūs, Liv. 24, 5: un homme rarement accessible.    - scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, Cic. Vat. 8: évidemment j'ai un caractère âpre, un abord difficile.    - aditus commendationis ad aliquem, Caes.: titre de recommandation auprès de qqn. c - entrée d'un lieu, abord, passage.    - aditus finium, Liv.: l'entrée dans un pays.    - aditus in urbem, Liv.: l'entrée dans une ville.    - duo sunt aditus in Ciliciam, Caes.: il y a deux entrées en Cilicie.    - aditus intercludere, Cic.: fermer les passages.    - aditus in illum summum ordinem, Cic. Sest. 137: l'accès dans cet ordre éminent. d - moyen d'arriver, occasion.    - aditus ad conandum, Caes.: occasion offerte pour une tentative.    - aditum religioni dare, Cic.: laisser le champ libre aux abus religieux.    - sermonis aditum habere, Caes. BG. 5: avoir la possibilité de s’entretenir.    - aditus ad multitudinem, Cic.: moyen de plaire à la foule.    - aditum commendationis habere ad aliquem, Caes. BC. 1, 74: avoir des possibilités (moyens) de recommandation auprès de qqn.    - si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10, 2: si j'ai quelque possibilité de m'employer pour tes biens.    - neque aditum neque causam postulandi justam habere? Caes. BG. 1, 43, 5: n'avoir aucun titre, aucune raison légitime pour demander.
    * * *
    I.
        Aditus, pen. corr. Participium a passiuo adeor, adiris. Ouid. Vers qui on est allé.
    \
        Periculis aditis. Cic. Apres s'estre mis en beaucoup de dangiers.
    II.
        Aditus, huius aditus, pen. cor. Verbale. Allee.
    \
        Vrbes permultas, vno aditu atque aduentu esse captas. Cic. Tout d'une venue.
    \
        Aditus. Chemin, Voye, Accez.
    \
        Aditus templi. Cic. Chemin pour aller au temple.
    \
        Aditus nidi. Plin. L'entree du nid.
    \
        Aditus atque os portus. Cic. L'entree.
    \
        Aditus, ianua que patefacta. Cic. L'ouverture est faicte.
    \
        AEquus aditus. Tacit. Plain chemin et uni.
    \
        Aerius aditus. Ouid. Chemin en l'air.
    \
        Angustus aditus. Virgil. Entree estroicte.
    \
        Caecus aditus. Senec. Chemin obscur, tenebreux.
    \
        Flexus aditus. Lucret. Chemin tortu, virant ca et là.
    \
        Lati aditus ducunt illuc. Virgil. On va là par grands et larges chemins.
    \
        Promptus ad capessendos honores aditus. Tacit. Chemin aisé, Facile moyen.
    \
        Primo aditu aedium suarum quempiam prohibere. Cic. Le garder d'entrer, De mettre le pied à l'entree.
    \
        Ex omni aditu. Ci. De touts costez, Par où on y peult entrer ou arriver de toutes parts.
    \
        Angustare aditum. Claud. Faire l'entree, ou le chemin estroict, Estrecir.
    \
        Adituque carentia saxa. Ouid. Rochiers inaccessibles.
    \
        Claudere omnes aditus. Cic. Clorre, ou Bouscher touts les chemins touts les lieus par lesquels on y peult arriver.
    \
        Claudere aliquid ex omni aditu. Cic. Clorre de toutes parts.
    \
        Dare alicui aditum ad caelum. Cic. Donner entree, Faire chemin, Donner le moyen d'y parvenir, Luy faire le passage.
    \
        Ferre aliquo aditum. Catul. Aller, ou venir quelque part, en quelque lieu.
    \
        Aditus firmare. Tacit. Fermer, Clorre, Fortifier l'entree.
    \
        Habere difficiles aditus ad pastum. Cic. Manus etiam data elephanto, quia propter magnitudinem corporis difficiles aditus habebat ad pastum. Il est mal aisé à l'elephant de se baisser pour prendre sa pasture, D'approcher sa bouche pres de la viande, au moyen de quoy nature luy a donné une trompe, pour luy servir de main à prendre de loing la viande, et la porter à sa bouche.
    \
        Difficiles aditus primos habet. Horat. Il est mal aisé de prime face d'y aborder.
    \
        Occupat AEneas aditum. Vir. Il entre.
    \
        Pererrare aditus. Virg. Aller deca dela pour trouver entree.
    \
        Prohibere aditum. Ouid. Empescher l'acces, Garder d'approcher.
    \
        Prohibere quempiam aditu. Cic. Garder quelcun d'approcher.
    \
        Praeponere aedibus ac templis vestibula et aditus. Cic. Porches et entrees.
    \
        Reperire sibi aditum. Ouid. Trouver moyen.
    \
        Rumpere aditus. Virg. Entrer par force et violence.
    \
        Tentare aditum. Virgil. Essayer le chemin, ou le moyen, ou l'opportunité.
    \
        Inaccessos aditus rumpere. Sil. Ital. Faire des chemins, et passer par où jamais on n'avoit passé.
    \
        Aditus in Cereris sacrarium non est viris. Cic. Les hommes n'y entrent point.
    \
        Aditus, per metaphoram. Entree, ou moyen pour parvenir à quelque chose.
    \
        Difficilior ad Antonium aditus esse dicitur. Cic. Difficile accez.
    \
        Aditus ad aliquem facilis. Cic. Facile acces.
    \
        Obstructus aditus alicui ad aliquid. Cic. Le chemin luy est bousché, Il n'ha aucun moyen pour y parvenir, On luy a osté touts les moyens d'y parvenir.
    \
        Pate facere aditum rerum. Cic. Faire ouverture.
    \
        Comparare sibi aditus ad res pestiferas. Cic. Se faire voye.
    \
        Dare aditum oculis. Cic. Donner entree aux yeuls, Donner moyen de veoir.
    \
        Dant aditum conuiuia. Ouid. Les banquets donnent accez, Par banquets on ha accez, on acquiert accez.
    \
        Habere aditum. Cic. Avoir accez, ou moyen, ou entree.
    \
        Iacere aditum ad aliquid. Cic. Faire entree et ouverture, Faire passage.
    \
        Intercludere aditum ad aliquem. Ci. Bouscher le chemin, le passage.
    \
        Patet alicui aditus ad causam Cic. Le chemin luy est ouvert.

    Dictionarium latinogallicum > aditus

  • 4 difficilis

    difficilis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (dis u. facilis), schwer, mit Schwierigkeiten verbunden, schwierig, beschwerlich (Ggstz. facilis), I) eig.: res, Ter.: haud diff. ex propinquo in tanta corpora ictus, Liv.: quae facilia ex difficillimis animi magnitudo redegerat, Caes.: diff. urina, Harnbeschwerde, Plin.: venter, Hartleibigkeit, Plin. – v. Örtl., schwer zu passieren, schwierig, beschwerlich, gefährlich, via, Plaut.: iter, Sall.: aditus, ascensus, Caes.: palus, Caes.: locus, Sall.: transitus, Caes. – v. wissenschaftl. Untersuchungen usw., schwierig, verwickelt, res obscurae et difficiles, Cic.: contortae res et saepe difficiles, Cic.: difficiles explicatus habere, Cic.: o quam difficilis est ignorantibus veritas, et facilis scientibus, Lact. 2, 5, 16. – v. Lagen in der Zeit = mißlich, gefährlich, tempus anni difficillimum, Cic.: difficili rei publicae tempore, Cic.: difficillimis temporibus, Cic. – m. 2. Supin., difficile dictu, Cic., intellectu, Nep.: perceptu difficilia, Gell.: difficillima tractatu, Cornif. rhet. – m. ad u. Akk., difficile ad fidem, Liv.: difficilius ad eloquendum, Cic. – difficile est m. Infin., quoi verba dare difficile est, Ter.: est difficile confundere, Cic.: non fuisse difficile cavere, Caes.: in omni re difficillimum est formam exponere optimi, Cic.: loqui facile est, praestare difficile, Lact. 4, 23, 8. – difficile est m. folg. ut u. Konj., difficile est, ut mihi de absente credas, Plin. ep. 4, 15, 7 (u. so ibid. 7, 17, 6): difficile est, ut praeter vespertinam γνώμην quicquam agi possit, Fronto ep. ad Caes. 5, 59 (74). p. 93, 2 N. – subst., difficilius, difficiliora, das Schwierigere (Ggstz. facilius, faciliora), Quint. 5, 10, 90 sqq.: dah. in difficili est, es ist schwer, Liv. 3, 65, 11: u. non ex difficili causa petenda subest, nicht schwer zu suchende, Ov. fast. 5, 350. – II) übtr., von Charakter u. Benehmen schwierig, schwer zu behandeln od. zu befriedigen, von dem, mit dem schwer auszukommen ist, krittelig, unleidlich, leicht empfindlich, grämlich, griesgrämig, ärgerlich, v. Frauen sröde (griech. χαλεπός, δυςξύμβολος); hingegen morosus von dem, der seinen eigenen Kopf aufsetzt, eigenwillig, eigensinnig, nörgelig, launisch, dah. verb. difficilis et morosus, Cic. u.a. (s. Fritzsche Hor. sat. 2, 5, 90): puella nimis facilis difficilisque nimis, Mart.: diff. senex, Ter.: equus, Sil.: diff in alqm, zB. parens in liberos diff., Cic.: diff. alci, Liv., Hor. u. Ov., od. precibus alcis, Ov.: (homo) difficillimā naturā (Naturell), Nep.: diff. bilis, Hor. – m. 2. Supin., manus (Schar) moderatu difficilis, Liv. 4, 27, 9: difficilis aditu, Sidon. epist. 8, 11, 4. – Dav. Adv., a) Posit.: α) seltene u. viell. erst nachaug. Form difficile, Vell., Cels. u.a. – β) seltene Form difficiliter, Cic. Acad. 2, 50. Vitr. 1, 5, 2. Cels. 5, 18, 17. Col. 5, 3, 1 u. ö. Gaius 3, 219. Lact. de mort. pers. 9, 7. – γ) gew. Form difficulter, Varro, Caes. u.a. Vgl. übh. Neue-Wagener Formenl.3 2, 586 f. u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 215. – b) Compar., difficilius, Caes. u.a. – u. Superl. difficillimē, Cic. u.a.

    lateinisch-deutsches > difficilis

  • 5 difficilis

    difficilis, e, Adi. m. Compar. u. Superl. (dis u. facilis), schwer, mit Schwierigkeiten verbunden, schwierig, beschwerlich (Ggstz. facilis), I) eig.: res, Ter.: haud diff. ex propinquo in tanta corpora ictus, Liv.: quae facilia ex difficillimis animi magnitudo redegerat, Caes.: diff. urina, Harnbeschwerde, Plin.: venter, Hartleibigkeit, Plin. – v. Örtl., schwer zu passieren, schwierig, beschwerlich, gefährlich, via, Plaut.: iter, Sall.: aditus, ascensus, Caes.: palus, Caes.: locus, Sall.: transitus, Caes. – v. wissenschaftl. Untersuchungen usw., schwierig, verwickelt, res obscurae et difficiles, Cic.: contortae res et saepe difficiles, Cic.: difficiles explicatus habere, Cic.: o quam difficilis est ignorantibus veritas, et facilis scientibus, Lact. 2, 5, 16. – v. Lagen in der Zeit = mißlich, gefährlich, tempus anni difficillimum, Cic.: difficili rei publicae tempore, Cic.: difficillimis temporibus, Cic. – m. 2. Supin., difficile dictu, Cic., intellectu, Nep.: perceptu difficilia, Gell.: difficillima tractatu, Cornif. rhet. – m. ad u. Akk., difficile ad fidem, Liv.: difficilius ad eloquendum, Cic. – difficile est m. Infin., quoi verba dare difficile est, Ter.: est difficile confundere, Cic.: non fuisse difficile cavere, Caes.: in omni re difficillimum est formam exponere optimi, Cic.: loqui facile est, praestare difficile, Lact. 4, 23, 8. – difficile est m. folg. ut u. Konj., difficile est, ut
    ————
    mihi de absente credas, Plin. ep. 4, 15, 7 (u. so ibid. 7, 17, 6): difficile est, ut praeter vespertinam γνώμην quicquam agi possit, Fronto ep. ad Caes. 5, 59 (74). p. 93, 2 N. – subst., difficilius, difficiliora, das Schwierigere (Ggstz. facilius, faciliora), Quint. 5, 10, 90 sqq.: dah. in difficili est, es ist schwer, Liv. 3, 65, 11: u. non ex difficili causa petenda subest, nicht schwer zu suchende, Ov. fast. 5, 350. – II) übtr., von Charakter u. Benehmen schwierig, schwer zu behandeln od. zu befriedigen, von dem, mit dem schwer auszukommen ist, krittelig, unleidlich, leicht empfindlich, grämlich, griesgrämig, ärgerlich, v. Frauen sröde (griech. χαλεπός, δυςξύμβολος); hingegen morosus von dem, der seinen eigenen Kopf aufsetzt, eigenwillig, eigensinnig, nörgelig, launisch, dah. verb. difficilis et morosus, Cic. u.a. (s. Fritzsche Hor. sat. 2, 5, 90): puella nimis facilis difficilisque nimis, Mart.: diff. senex, Ter.: equus, Sil.: diff in alqm, zB. parens in liberos diff., Cic.: diff. alci, Liv., Hor. u. Ov., od. precibus alcis, Ov.: (homo) difficillimā naturā (Naturell), Nep.: diff. bilis, Hor. – m. 2. Supin., manus (Schar) moderatu difficilis, Liv. 4, 27, 9: difficilis aditu, Sidon. epist. 8, 11, 4. – Dav. Adv., a) Posit.: α) seltene u. viell. erst nachaug. Form difficile, Vell., Cels. u.a. – β) seltene Form difficiliter, Cic. Acad. 2, 50. Vitr. 1, 5, 2. Cels. 5, 18, 17. Col. 5, 3, 1 u. ö. Gaius 3, 219. Lact. de mort.
    ————
    pers. 9, 7. – γ) gew. Form difficulter, Varro, Caes. u.a. Vgl. übh. Neue-Wagener Formenl.3 2, 586 f. u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 215. – b) Compar., difficilius, Caes. u.a. – u. Superl. difficillimē, Cic. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > difficilis

  • 6 difficilis

    dif-fĭcĭlis, e (old form difficul, like facul, famul, simul, etc., Varr. ap. Non. 111, 25), adj. [facilis; hence, far from easy to do, to accomplish, to bear, etc.; v. facilis], hard, difficult, troublesome (very freq. and class.).
    I.
    In gen.:

    nulla est tam facilis res, quin difficilis siet, quom invitus facias,

    Ter. Heaut. 4, 6, 1; cf. Plaut. Trin. 3, 2, 20; and:

    sacrorum diligentiam difficilem, apparatum perfacilem esse voluit,

    Cic. Rep. 2, 14 Mos.:

    quae facilia ex difficillimis animi magnitudo redegerat,

    Caes. B. G. 2, 27, fin.:

    quam graves, quam difficiles plerisque videntur calamitatum societates!

    Cic. Lael. 17 fin.:

    res arduae ac difficiles,

    id. Inv. 2, 54, 163; cf. id. Or. 10; id. Tusc. 3, 34 fin.; Plin. 17, 4, 3, § 28:

    contortae res et difficiles,

    Cic. de Or. 1, 58 fin.:

    quam scopuloso difficilique in loco verser,

    id. Div. in Caecil. 11, 35; cf.:

    in locos difficiles abire,

    Sall. J. 87 fin. Kritz.:

    iter angustum et difficile,

    Caes. B. G. 1, 6; id. B. C. 1, 65, 3:

    valles,

    id. ib. 1, 68, 2:

    difficili et arduo ascensu,

    id. ib. 3, 34; Cic. Verr. 2, 4, 23:

    difficilis atque impedita palus,

    Caes. B. G. 7, 19:

    transitus,

    id. ib. 6, 7, 5:

    aditus,

    id. ib. 7, 36; Hor. S. 1, 9, 56:

    tempus anni difficillimum,

    Caes. B. C. 1, 48, 5:

    difficili rei publicae tempore,

    Cic. de Imp. Pomp. 21:

    difficillimo reip. tempore,

    id. Phil. 5, 13, 36; cf. id. Caecin. 4, 11:

    difficilioribus usi tempestatibus,

    Caes. B. C. 3, 15, 4:

    partus,

    Plin. 24, 5, 13, § 22:

    urina,

    id. 23, 9, 83, § 165:

    venter,

    id. 22, 13, 15, §

    33 et saep.: (Macer et Lucretius) alter humilis, alter difficilis,

    Quint. 10, 1, 87 Frotsch.:

    nimium difficile est reperiri amicum,

    Plaut. Trin. 3, 1, 20;

    so with a subjectclause,

    Ter. And. 1, 3, 6; Lucr. 1, 138; Cic. Lael. 6, 22; 8, 26; 10, 33 et saep.; Caes. B. G. 1, 14, 2; 7, 58, 2; id. B. C. 1, 50 fin. et saep.; cf.:

    difficile ad fidem est in tam antiqua re, quot pugnaverint ceciderintve exacto affirmare numero,

    Liv. 3, 5, 12:

    difficile est longum subito deponere amorem,

    Cat. 77, 13.—Prov.:

    difficile est, crimen non prodere vultu,

    Ov. M. 2, 447:

    difficile est, tristi fingere mente jocum,

    Tib. 3, 7, 2:

    (rebus) difficilibus ad eloquendum,

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    ad percipiendum,

    Quint. 8 prooem. § 4.—With supin.:

    difficile factu est,

    Cic. Rep. 1, 43; so,

    factu,

    id. Off. 1, 21, 71; id. N. D. 3, 1; id. Univ. 11:

    dictu,

    id. Lael. 3, 12; 7, 23; id. Fam. 1, 7, 2:

    aditu (locus),

    Sall. J. 91 fin. Kritz.—With dat.:

    fructus difficilis concoctioni,

    Plin. 23, 8, 79, § 151.—With gerund.:

    in difficili esse,

    Liv. 3, 65, 11; cf.:

    in facili esse,

    id. 3, 8, 9; so,

    in difficili rem esse,

    Cels. 5, 26 fin.:

    ille casus in difficili est, si, etc.,

    Dig. 28, 2, 29, § 15.
    II.
    In partic., of character, hard to manage or to please, obstinate, captious, morose, surly:

    difficiles ac morosi,

    Cic. Or. 29 fin.; cf. id. Fin. 1, 18, 61; Att. ap. Non. 407, 25; Hor. S. 2, 5, 90; id. A. P. 173:

    senex,

    Ter. Heaut. 3, 2, 24; cf.:

    moderati nec difficiles nec inhumani senes,

    Cic. de Sen. 3, 7:

    sunt morosi et anxii et iracundi et difficiles senes,

    id. ib. 18, 65:

    avunculus difficillimā naturā,

    Nep. Att. 5; cf.:

    difficili bile tumet jecur,

    Hor. C. 1, 13, 4: parens in liberos difficilis, Att. ap. Cic. N. D. 3, 29, 72:

    Penelopen difficilem procis,

    Hor. C. 3, 10, 11:

    vocanti,

    id. ib. 3, 7, 32:

    Gradivo,

    Ov. A. A. 2, 566:

    precibus,

    id. P. 2, 2, 20.— Trop.:

    terrae,

    intractable, Verg. G. 2, 179. —Prov.:

    difficilem oportet aurem habere ad crimina,

    deaf, inaccessible, Pub. Syr. 133 (Rib.).— Adv., in three forms (but the use of the adv. is mostly avoided by the best authors, difficile est taking its place, v. supra).
    (α).
    diffĭcĭlē, with difficulty (perh. not ante-Aug.), Vell. 2, 63, 3; Plin. 11, 18, 19, § 62; 27, 12, 94, § 120; Suet. Gramm. 11; Just. 27, 3, 2; Pall. Jan. 7; Tert. Apol. 48.—
    (β).
    diffĭculter, with difficulty (the usual form), Caes. B. C. 1, 62; Sall. C. 14, 5; Liv. 1, 52, 4; 42, 54, 3; Tac. A. 12, 35; Suet. Claud. 41; Quint. 1, 3, 3 al.—
    (γ).
    diffĭcĭl-ĭter, with difficulty (rare), Cic. Ac. 2, 16, 49 and 50; Col. 5, 3, 1; 5, 7, 1; Lact. Mort. Pers. 9, 7.—
    b.
    Comp.:

    difficilius,

    Caes. B. G. 7, 58; Quint. 1, 12, 8; 11, 2, 28; Plin. 22, 21, 28, § 56; Suet. Caes. 29; id. Ner. 43 al.—
    c.
    Sup.:

    difficillime,

    Cic. Lael. 17, 64; Plin. 16, 33, 60, § 139; 19, 7, 35, § 117 al.

    Lewis & Short latin dictionary > difficilis

  • 7 ascensus

    ascēnsus, ūs, m. (ascendo), das Hinaufsteigen, Besteigen, I) eig. u. übtr.: 1) eig. (Ggstz. descensus): sui tergoris, Col.: in Capitolium, Cic.: Gallorum in Capitolium, Plin.: in caelum (Ggstz. descensus de caelo), Himmelfahrt (Christi), Eccl.: quorum (Alpium) mihi citus et facilis ascensus, Sidon.: alqm ascensu prohibere, Caes.: alqm ab eius templi aditu atque ascensu repellere, Cic.: alci aditum ascensumque difficilem praebere, Liv.: ascensum dare Gallis, die Möglichkeit des Erklimmens verschaffen, Caes.: mollioris ascensus viam invenire, Liv.: in ascensum arduos colles emunire, Sen.: ascensu summi fastigia tecti superare, emporsteigen zu usw., Verg.: aber ascensu vincere montes, übersteigen, Claud.: Plur., scalis ascensus tentare, Liv. 36, 24, 4. – von Gestirnen, der Aufgang, siderum, Plin.: scorpionis, Vulg. – 2) übtr., das Auf-, Emporsteigen = Gelangen zu etw., primus ad amplioris honoris gradum, Cic.: ad victoriam facilis ascensus, Nazar. pan.: hic ei gradus ad rem publicam, hic primus est aditus et ascensus ad popularem iactationem, Cic. – II) meton.: A) der Ort, auf dem man wohin steigt, der Zugang, Aufgang, die Anhöhe, der Abhang (sofern man ihn ersteigt), difficilis atque arduus, Cic., arduus ac difficilis, Liv.: minime arduus ad munitiones, Caes.: alio ascensu Aequos mittit, Caes.: tanto collis ascensu, bei der so starken Steigung des Hügels, Caes.: animadverso ad saxum ascensu aequo, Liv.: aedes tribunal habent et ascensum, einen Aufgang, eine Treppe, Vitr.: so ascensus valli duplices, Hyg. – im Bilde, in virtute multi ascensus, viele Stufen, Cic. Planc. 60. – B) eine Maschine, die emporgehoben wurde, um die Angreifenden auf gleiche Höhe mit der Mauer zu bringen, die Hebemaschine, Vitr. 10, 13 (19), 8 (ibid. § 3 ascendens machina). – C) als rhet. u. gramm. t. t., a) = κλιμαξ, die Steigerung, Klimax, Aquil. Rom. § 40. Mart. Cap. 5. § 536. – b) die Steigerung der Vergleichungsgrade, ascensus quidam ad amplificandam significationem gradus sunt dicti, Cledon. 37, 30 K. – D) personif., Ascēnsus, ī, m., der Gott der Aufgänge u. Abhänge, Tert. ad nat. 2, 15.

    lateinisch-deutsches > ascensus

  • 8 ascensus

    ascēnsus, ūs, m. (ascendo), das Hinaufsteigen, Besteigen, I) eig. u. übtr.: 1) eig. (Ggstz. descensus): sui tergoris, Col.: in Capitolium, Cic.: Gallorum in Capitolium, Plin.: in caelum (Ggstz. descensus de caelo), Himmelfahrt (Christi), Eccl.: quorum (Alpium) mihi citus et facilis ascensus, Sidon.: alqm ascensu prohibere, Caes.: alqm ab eius templi aditu atque ascensu repellere, Cic.: alci aditum ascensumque difficilem praebere, Liv.: ascensum dare Gallis, die Möglichkeit des Erklimmens verschaffen, Caes.: mollioris ascensus viam invenire, Liv.: in ascensum arduos colles emunire, Sen.: ascensu summi fastigia tecti superare, emporsteigen zu usw., Verg.: aber ascensu vincere montes, übersteigen, Claud.: Plur., scalis ascensus tentare, Liv. 36, 24, 4. – von Gestirnen, der Aufgang, siderum, Plin.: scorpionis, Vulg. – 2) übtr., das Auf-, Emporsteigen = Gelangen zu etw., primus ad amplioris honoris gradum, Cic.: ad victoriam facilis ascensus, Nazar. pan.: hic ei gradus ad rem publicam, hic primus est aditus et ascensus ad popularem iactationem, Cic. – II) meton.: A) der Ort, auf dem man wohin steigt, der Zugang, Aufgang, die Anhöhe, der Abhang (sofern man ihn ersteigt), difficilis atque arduus, Cic., arduus ac difficilis, Liv.: minime arduus ad munitiones, Caes.: alio ascensu Aequos mittit, Caes.: tanto collis ascensu, bei der so
    ————
    starken Steigung des Hügels, Caes.: animadverso ad saxum ascensu aequo, Liv.: aedes tribunal habent et ascensum, einen Aufgang, eine Treppe, Vitr.: so ascensus valli duplices, Hyg. – im Bilde, in virtute multi ascensus, viele Stufen, Cic. Planc. 60. – B) eine Maschine, die emporgehoben wurde, um die Angreifenden auf gleiche Höhe mit der Mauer zu bringen, die Hebemaschine, Vitr. 10, 13 (19), 8 (ibid. § 3 ascendens machina). – C) als rhet. u. gramm. t. t., a) = κλιμαξ, die Steigerung, Klimax, Aquil. Rom. § 40. Mart. Cap. 5. § 536. – b) die Steigerung der Vergleichungsgrade, ascensus quidam ad amplificandam significationem gradus sunt dicti, Cledon. 37, 30 K. – D) personif., Ascēnsus, ī, m., der Gott der Aufgänge u. Abhänge, Tert. ad nat. 2, 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ascensus

См. также в других словарях:

  • OPHIR — signisicat cinerem, seu incinerationem, aut rectius cineream, pulverulentam terram, Ebraice Gap desc: Hebrew Estque nomen regioni et terrae sic dictae ab Ophir filio iectanis, nepote Eberi ex Gen. c. 10. v. 29. utpote qui cum fratre suo Havilah… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»